Us among them - a study of the contemporary Polish emigration to Norway.
Monika Sokół-Rudowska
T.12, 1 (2013), s. 9-24
A significant increase in migration from Poland has been observed since Poland joined the European Union in 2004. It has mainly been labour migration to richer countries of Western Europe. The rate of migration has exceeded the expectations of both politicians and experts. Statistics now show that about 2 million citizens have left Poland since that moment (Główny Urząd Statystyczny 2011). One of the top countries which Poles choose as a target for migration is Norway. Not only do the majority of Polish immigrants lack basic skills in Norwegian, but they also lack basic skills in English. The communication problems with people who don't belong to us. those who use the same language, is one of the most important factors that contributes to the creation of closed Polish ethnic enclaves. These communities try to rebuild their own identity in new countries based on the traditions and cultural codes brought from Poland, and us-them as opposite values. In this case us designates those members of a Polish minority in Norway, who follow norms accepted by the group, while Norwegians here represent them. A confrontation with the antagonists certifies one's own ideas and values. It is worth noticing that not all Polish migrants live within their ethnic groups. Poland is a rather culturally homogeneous country. This is a factor which facilitates finding one's own ethnic group in a foreign land and thereafter establishing one's place in it. Living abroad, however, changes one's identity due to foreign influence. The identity of them changes similarly, depending cn the situation. After a preliminary categorization of all the Poles as us, gradual divisions and categorizations take place within the Polish immigrant community. A significant number of Poles, usually less educated, often deliberately choose to isolate themselves from the culture of the host country. They use it as a method of retaining their own culture. Families and friends are brought from Poland in order to reproduce the lost local homeland.
Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku zaobserwować można masową migrację Polaków za granicę głównie w celach zarobkowych. Badania statystyczne wykazują, że począwszy od tego momentu z Polski wyjechało około dwóch milionów obywateli (Główny Urząd Statystyczny 2011). Jednym z krajów docelowych polskich migrantów była Norwegia. Polacy mieszkający i pracujący w tym kraju tworzą dosyć zamknięte grupy etniczne, głównie ze względu na nieznajomość języka nie tylko norweskiego, ale i angielskiego. Społeczności te starają się na nowo zbudować swoją tożsamość w nowym kraju, opierając się na tradycjach i kodach kulturowych przywiezionych ze sobą z Polski, a także przeciwstawnych wartościach swój-obcy. W tym wypadku swoimi są członkowie mniejszości polskiej w Norwegii, którzy postępują zgodnie z normami przyjętymi przez grupę, a antagonistami Norwegowie, w konfrontacji z którymi można potwierdzić własne wzorce i idee. Należy jednak pamiętać, że nie wszyscy Polacy żyją w swoich grupach etnicznych. Względna jednolitość kulturowa Polski pozwala na stosunkowo szybkie odnalezienie własnej grupy na migracji i określenie swojej pozycji w niej. Jednak przebywanie poza granicami ojczyzny sprawia, że własna tożsamość zmienia się, ulegając obcym wpływom. Podobnie ma się sprawa z tożsamością obcego, którego obraz jest również zmienny w zależności od sytuacji. Wewnątrz społeczności polskich migrantów, początkowo uważanych za bezwzględnie swoich, z czasem dostrzec można kategoryzację i gradualizację swojskości. Wielu Polaków, najczęściej tych słabo wykształconych, świadomie wybiera izolację od kultury kraju przyjmującego, chcąc tym sposobem zachować własną kulturę. Jednocześnie, sprowadzając swoją rodzinę i przyjaciół z Polski, starają się dokonać reprodukcji utraconej lokalności.